Nýtt hjálpartæki í svefnherberginu.

 

Það er svo margt dásamlegt sem fylgir því að vera á miðjum aldri. Í vikunni keypti ég til dæmis nýtt hjálpartæki í svefnhverbergið mitt sem gaf mér ástæðu til að sjá allt í nýju ljósi. Ein stærsta ástin í lífi mínu eru bækur. Á náttborðinu eru margar spennandi hugleiðingar og sögur sem veita mér góða inngöngu í svefnheima á hverju kvöldi. Undanfarið hafa orðin runnið til og setningarnar minnt á öldugang. Ég hef því þurft að sæta sjávarföllum í lestrinum og svo kom að því að ég varð að viðurkenna fyrir sjálfri mér að það væri ekki við bókaútgefendur að sakast (sem gefa út bækur með minna letri) heldur þyrfti ég að fá nýtt hjálpartæki. Ég arkaði niðrí bæ og keypti mér lesgleraugu og viti menn öldugangurinn hætti og orðin eru aftur farin að standa í stað. Ég sé líka manninn minn alveg í nýju ljósi! Ég hvet hann hins vegar til ekki að fá sér nærsýnisgleraugu.

Á miðjum aldri höfum við tækifæri - ef við erum heppin, til þess að sjá allt í nýju ljósi! Skilgreina lífið alveg upp á nýtt og leyfa sál okkar að hvísla að okkur hver við erum. Aftur! Þegar við erum unglingar þá snýst allt um að finna út hver við erum og svo taka hormónarnir völdin í nokkra áratugi! Hreiðurgerð verður sterkasta hvöt okkar og lífskrafturinn fer í að byggja upp hreiður  á sem bestan veg fyrir alla sem þar eru með okkur. En á miðjum aldri um það bil á sama tíma og náttúran gefur okkur að sjá aðeins verr (enginn tilviljum það) þá kallar seinna kynþroskaskeið okkar á okkur. Hvað viltu núna? Hver ertu núna?

Þá er svo spennandi að sjá allt í nýju ljósi, að horfa á lífið og þá sem eru samferða manni í nýju ljósi. Maður skilur enn betur en áður að það er ekki sjálfgefið að fá þetta tækifæri til þess að endurskilgreina sig. Styrkurinn sem maður hefur safnað á undanförnum áratugum gefur manni kraft til að hlusta eftir því sem sálin hvíslar. Nýjar áskoranir og þor til að taka til í bakpokanum sem er oft fullur af því sem á eftir að horfast í augu við. Kjark til að standa með sjálfum sér og horfa fram á veginn. Ný lesgleraugu geta nefnilega gert það að verkum að maður sér betur að hið smáa skiptir mun meira máli en maður reiknaði með. Hið hversdagslega, það sem blasir við gefur manni gleði og góða tilfinningu fyrir því að vera á lífi og finna til og geta bætt það sem manni langar að bæta og látið hitt liggja á milli hluta.

Skammarverðlaun í mömmubingóinu.

Hvað heitir hann þessi dauð karl sem á afmæli í dag?"Spurði 7. ára dóttir mín í morgun klukkan rúmlega 7 þegar ég var varla vöknuð - alla vega voru heilasellurnar ekki allar vaknaðar (eða kannski bara önnur þeirra...). Já hann Jón Sigurðsson? Nei, ekki hann... "það er einhver tungu dagur..." gall í þeirri stuttu. Kreist... ég á að vita þetta, klóraði mér í kollinum, "já, dagur íslenskarar tungu", hvaða dauði karl er aftur sá sem er aðal á þessum degi? ... ohhh... allar mæður eiga að vita þetta. "Heyrðu er það ekki hann Jónas Hallgrímsson.'"

Þar með komst ég hjá því að hljóta skammarverðlaunin í mömmubingóinu á degi íslenskrar tungu. Ég hlýt venjulega skammarverðlaunin þegar kemur að afmælisboðum þar sem ég geri bara ráð fyrir að kaupa afmælisgjafir fyrir afmælisbarnið en ekki fyrir alla krakkana sem mæta í veisluna. Þess fyrir utan er kakan mín allaf frekar misheppnuð (síðast vældi ég !en.... þetta er bíll... sjáiði það ekki)". Ég fæ líka skammarverðlaun á búningadögum. Dóttir mín sem er 19. ára er enn andlega löskuð eftir að ég, í mörg ár, sendi hana alltaf í laki sem búning. Ég klippti gat á mitt lakið og tuðaði töluvert á meðan um að það ætti ekki að eyða peningum í tilbúna búninga. Síðan skellti ég því yfir höfuðið á henni og sagði henni að hún væri draugur! Núna kaupi ég bara tilbúna búninga á litlu börnin - orðin eldri og reyndari. Ég fæ líka skammarverðlaunin í mömmubingói þegar kemur að því að borða hollann og staðgóðan mat á hverjum degi. Ég hef enn ekki fengið börnin til að borða á morgnanna grænan safa með „hörfræðolíu" úti í. "Ég vil fá Seríós", hljómar hátt og snjallt. Stundum reyni ég að bjóða hafragraut (ég meina íþróttaálfurinn sjálfur borðar hann samkvæmt einhverri auglýsingu) en það er sama hvað ég bið og reyni þau heimta sitt "Seríós". Þar sem ég sat einn daginn og las blöðin stóð ein fyrirsögnin í mér "Fólk eitrar fyrir börnunum sínum" ... Seríós, samkvæmt hollustulöggunni er eitur! Skammarverðlaun.

Verður maður að hugsa eins og í bingóinu að skammarverðalaunin eru betri en enginn verðlaun?